لب‌های دایناسورها خبرساز شد!

حکیم مهر: آرواره‌های ترسناک تیرانوزاروس معروف است؛ در تالارهای موزه‌ها و حتی فیلم‌های سینمایی مانند پارک ژوراسیک، گوشتخوار کرتاسه به طور سنتی با نیش‌هایی بلند و پوزخندی شوم به تصویر کشیده می‌شود. اما دیرینه شناسان اکنون کشف کرده‌اند که حیوان زنده پوزخند تیز دندانی نداشت ، بلکه رکس و همچنین بسیاری از دایناسورهای گوشتخوار لب داشتند.

به گزارش حکیم مهر به نقل از یک تیم متشکل شده از چند نهاد از دیرینه شناسان اخیرا به این موضوع اشاره کرده‌اند که دایناسورهای گوشتخوار مانند T. rex و Allosaurus لب های گوشتی داشتند که دندان هایشان را می پوشاند، درست مانند مارمولک های امروزی. این فرضیه احتمالاً هم تصویر عمومی از دایناسورها و هم نحوه مطالعه دیرینه شناسان روش های تغذیه این مارمولک های وحشتناک را تغییر می دهد.

تحقیقات جدید با بحث و گفتگو بین نویسندگان همکار توماس کالن، کرستین برینک و درک لارسون آغاز شد، در حالی که هر سه دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تورنتو بودند. هر یک از آنها تخصص های متفاوتی در مورد دایناسورها و آناتومی آنها داشتند، که ترکیب آن به شواهد ملموس نشان می دهد که دایناسورهایی مانند تی رکس چگونه به نظر می رسیدند.

 دیرینه شناسان قبلا معتقد بودند که دایناسورهای گوشتخوار آرواره های بدون لب دارند، همانطور که در دو تصویر بالا دیده می شود. اکنون، شواهد جدید حاکی از آن است که این حیوانات مانند مارمولک‌های امروزی، لب داشتند.

اینکه دایناسورها لب داشتند یا نه، سالهاست که موضوع بحث بین طرفداران دایناسورها و برخی کارشناسان بوده است. بحث‌ها اغلب بر این موضوع متمرکز شده‌اند که آیا افزودن لب‌ها، مانند پوشش‌های کرکی بدن، دایناسورها را نسبت به مدل‌های سنتی و دندان‌دار، برای طرفداران دوست‌دارشان کمتر تأثیرگذار و ترسناک کرده است، و چه شواهدی می‌تواند چنین تغییری را توجیه کند. مطالعه جدید در نهایت شواهد ملموسی را برای حل این موضوع ارائه می‌کند و فراتر از زیبایی‌شناسی به زیست‌شناسی حیوانات منقرض شده می‌پردازد.

استیو بروسات، دیرینه شناس دانشگاه ادینبورگ، که در تحقیق جدید نقشی نداشت، می گوید: «این مطالعه یک قطعه عالی از کارآگاهی پزشکی قانونی دیرینه شناسی است.»

تجزیه و تحلیل کلی آنها نشان داد که تی رکس و دایناسورهای مشابه دندان های بلندی نسبت به اندازه خود ندارند و مجموعه ای از لب ها می توانستند به راحتی دندان های آنها را بپوشانند. نکته مهمتر این است که مینای دندان دایناسورها نسبتاً نازک است و اگر دائماً در معرض هوا قرار می گرفت، مستعد خشک شدن می شد. لب ها دندان های خود را مرطوب و کاربردی نگه می داشتند، چیزی که کروکودیل ها به عنوان حیوانات آبزی نگران آن نیستند.

علی نبوی زاده دیرینه شناس دانشگاه پنسیلوانیا که در مطالعه جدید شرکت نداشت، می گوید: «کالن و همکارانش یک مورد عالی برای وجود بافت های خارج دهانی در تروپودهای غیر پرندگان هستند.»

منبع: نشنال‌جئوگرافیک