حکیم مهر - گاهی فجایع انسانی محدود به حوزه زیستی این موجود نمی‌شود. انسان‌ها به پشتوانه توانمندی‌های ذاتی خود همیشه تمام حوزه‌های زیستی زمین را عرصه تاخت و تاز خود قرار داده‌اند و حیوانات و جانوران را نیز از بلا بی‌نصیب نگذاشته‌اند.
هر چند بسیاری از مصائبی که انسان‌ها بر سر محیط زیست و ساکنان طبیعی آن می‌آورند یا از سر نادانی است یا از سر ناچاری یا برای کسب سود و منفعت مادی، اما تعدادی هم هستند که کاملا آگاهانه و نه برای سود مادی که تنها برای تفریح و سرگرمی و خنده دست به آزار، شکنجه و نابودی حیوانات و جانوران می‌زنند.
رفتاری که در علوم روانشناسی به جنون حیوان‌آزاری یا ZOO SADISM شهرت دارد و کارشناسان علوم رفتاری و روانشناسان معتقدند می‌تواند نشانه بسیار بدی از رفتارهای خشن و جنون‌آمیز دگرآزاری یا سادیسم در آینده رفتاری افراد باشد.
انسان‌شناس معروف دکتر آلبرت شوایتزر می‌گوید: 90 درصد از جنایتکاران در کودکی از شکنجه دادن و کشتن حیوانات لذت می‌بردند که این موضوع در فایل‌‌های قتل‌‌های زنجیره ای توسط کارشناسان تایید شده است.
تحقیقات دیگر در کشورهای مختلف نیز موید این موضوع است که بیش‌تر قاتلان زنجیره‌ای یا افرادی که رفتارهای خشونت آمیز در مقابل همنوعان خود داشته‌اند در کودکی و نوجوانی و حتی بزرگسالی مبتلا به جنون حیوان‌آزاری بوده‌اند.
به همین دلیل در کشورهای توسعه یافته این رفتار جرم تلقی شده و برای آن مجازات در نظر گرفته شده است. چرا که این اعمال می‌تواند نشانه‌های اولیه بیماری سادیسم باشد که در صورت پیگیری و درمان نشدن می‌تواند موجب فجایع انسانی و ناامنی در آینده شود.
رفتاری که متاسفانه بسیاری از ما طی زندگی خود حداقل چند باری شاهد بوده‌ایم یا کسانی را دیده‌ایم که با افتخار از آن تعریف کرده‌اند. بچه‌هایی که گربه را از دم ماننده وزنه‌ای می‌چرخاندند و پرتاب می‌کردند.
روی موش‌ها نفت می‌ریختند و آتش می‌زدند تا فرار هراس انگیزش را به تماشا بنشینند.
پرهای مگس را می‌کندند و منتظر جان کندنش می‌نشستند و... چند صباحی هم هست که به برکت عصر ارتباطات و رسانه‌های متنوعی که وجود دارد شاهد بزرگسالانی هستیم که به‌راحتی خرس و توله‌هایش را به فجیع‌ترین شکل ممکن سلاخی می‌کنند.
گاوی را وحشیانه به آتش می‌کشند و الاغی را با پتک زجرکش می‌کنند و... صحنه‌هایی دلخراش که برای دقایقی ذهن بسیاری از کاربران را مشغول کرد و دوباره به وادی فراموشی سپرده می شود در حالی که دیده شدن چنین صحنه‌هایی را می‌توان نوعی زنگ خطر دانست که نیازمند توجه بیش‌تری است.
انجام چنین رفتارهای جنون‌آمیزی در حق حیوانات هم از منظر دینی مذموم شناخته می‌شود.
هم از منظر دفاع از حقوق حیوانات و هم از منظر انسانی، به ویژه اگر به‌خاطر داشته باشیم که با توجه به پژوهش‌های رفتارشناسی و روانشناسی بروز چنین رفتارهایی در حوزه حیوانات باقی نمی‌ماند و بزرگ‌ترین نشانه برای انجام جرم و خشونت علیه انسان‌های دیگر است.
بنابراین انتظار می‌رود مسئولان امر در برابر چنین صحنه‌هایی به بهانه این‌که تنها پای یک حیوان در میان بوده، ساکت ننشینند و پیش از آن‌که دیر شود و عاملان این فجایع دایره خشونت‌های خود را در سایه امن بی‌توجهی، گسترده‌تر کرده و حتی به جامعه انسانی بکشانند، فکری به حال این بیماران کنند.
خبر مرتبط :
