حکیم مهر - تاسیس گسترده مزرعه‌های بادی (زمین‌هایی که توربین‌های بادی در آن نصب می‌شوند) اثرات منفی و نامتعارفی بر روی عقاب‌های طلایی سوئدی دارد.
در تحقیقی منحصربه‌فرد که در دانشگاه علوم کشاورزی سوئد (SLU) انجام گرفته محققان با تله‌گذاری موفق به نصب فرستنده‌های ماهواره‌ای روی بدن یک عقاب طلایی بالغ شدند.
این فرستنده در طول روز هر یک ساعت یک سیگنال ارسال می‌کند. این سیگنال به دانشمندان کمک می‌کند تا بدانند چگونه این پرنده با مناظر طبیعی زیردست برخورد می‌کند.
به این وسیله محققان قادر به تشخیص زیستگاه‌های مورد علاقه عقاب طلایی هستند. با علم به این موضوع می‌توان فهمید که تاسیس مزارع بادی در چه مکان‌هایی مزاحمتی برای عقاب‌های طلایی ایجاد نمی‌کند.
علاوه بر از دست دادن مکان‌های ارزشمند برای شکار از دیگر خطرات این مزارع بادی احتمال برخورد عقاب‌ها با پره‌های توربین است.
تاکنون دانشمندان فرستنده‌هایی را بر روی بدن 6 عقاب قرار داده‌اند و قرار است 20 عقاب بالغ از 10 منطقه مختلف در این بررسی و تحقیق شرکت داشته باشند که 5 منطقه دارای توربین‌های بادی و 5 منطقه بدون توربین بادی هستند.
قرار است این پروژه در منطقه وستربوتن سوئد و به مدت کافی طی تاسیس مزارع بادی انجام پذیرد تا دانشمندان بدقت موضوع را بررسی کنند.
«تیم هیپکیس» مدیر این پروژه می‌گوید بدام انداختن یک عقاب طلایی بالغ بیش از این هرگز در سوئد و شاید در هیچ جای اروپا انجام نشده بود. اکثر افراد فکر می‌کردند که این کار با موفقیت انجام نخواهد شد.
البته در این راه متخصصانی از ایالت متحده به کار گرفته شدند چرا که در آنجا بدام انداختن پرندگان شکاری بعنوان بخشی از پروژه‌های حفاظت از محیط زیست بسیار مرسوم است. به این منظور چند هفته گوشت مردار در مکان‌های خاصی قرار دادند به گونه‌ای که عقاب‌ها عادت کردند که در آن مکان دنبال غذا بگردند.
سپس بوسیله یک قفس توری منتظر فرود آمدن پرنده شدند و پس از فرود آمدن روی لاشه فردی که در مکانی دورتر مخفی شده بود عمود تور را می‌کشید تا پرنده زیر تور بدام افتد درست همانند روشی که در گذشته پرندگان کوچک‌تر را بوسیله آن بدام می‌انداختند.
وصل کردن فرستنده ماهواره‌ای به عقاب حدود نیم ساعت طول می‌کشید.
فردی که مسوول این کار است باید بسیار خبره باشد چرا که عقاب پنجه‌های بسیار خطرناکی داشته و قادر است تا 60 کیلوگرم را با خود از زمین بلند کند.
فرستنده به گونه‌ای روی پشت عقاب نصب می‌شد که راحتی پرواز پرنده را زیاد بهم نزند درست مانند کوله‌پشتی. بواسطه این فرستنده‌ها محققان می‌توانند از هر گونه مشکلی که برای عقاب‌ها اتفاق می‌افتد باخبر شوند. مثلا چند روز است که به پرواز درنیامده‌اند.
توسط اطلاعات ارسالی این فرستنده‌ها محققان می‌فهمند که پرنده تا کجا پرواز کرده و پس از نصب توربین‌های بادی چگونه با قلمرو خود رفتار می‌کند.
