گسترش بلوتوث‌های خشونت‌بار حیوانات

حکیم مهر - جوجه کلاغ‌ها در دل پرچین به خواب رفته‌اند. چند جوان به آنها نزدیک می‌شوند. دوربین موبایل‌ها روشن می‌شود. صدای غارغار جوانان بلند می‌شود. کلاغ‌ها از خواب می‌پرند و منقارهایشان را به سوی صدا باز می‌کنند. اما از غذا خبری نیست. دوباره به خواب می‌روند. صدای«غارغار» جوانان بلند می‌شود. جوجه‌ها از خواب می‌پرند. قهقهه آنها گوش فلک را نه جوجه‌ها را کر می‌کند و به سرعت خنده هایشان بلوتوث می‌شود. بلوتوث مرگ خرس مادر وتوله‌اش هم به همه خانه‌ها می‌رسد. پنج شکارچی بدون هیچ اضطرابی زبان مادر و فرزندش را از حلقوم‌آنان بیرون می‌کشند. ماشه‌ای چکیده می‌شود وپلنگی در دل کوه‌های زاگرس از پا در می‌آید. پلنگ را کشان کشان به پایین می‌کشاند. بلوتوث‌ها در تمام شهر تکثیر می‌شوند.تن مرده پلنگ در همه کوچه‌ها تشیع می‌شود و این سوال بی‌پاسخ می‌ماند؛ آیا قانونی وجود دارد که توزیع کنندگان این همه سنگدلی را بازدارد؟
«جاوید آل داوود»، رئیس انجمن حمایت از حیوانات و «هومن ملوک‌پور» دامپزشک همان ابتدا آب پاکی را روی دست همه می‌ریزند: در ایران قانونی که بخواهد از حیوانات حمایت کند، وجود ندارد. البته به گفته هومن از یکسری مجاری قانونی می‌توان مفاهیمی را استخراج و راهکاری را برای نجات حیوانات پیدا کرد. در خاطرات او نیز بلوتوث متاثر‌کننده‌ای ثبت شده است. کودکان در بازی‌های کودکانه خود شوخی شوخی روی گربه‌ای بنزین می‌ریزند و او را به آتش می‌کشانند. گربه اما جدی جدی در میان آتش بی‌خبری آنها می‌سوزد. بلوتوث‌ها هم قاصدان شومی می‌شوند تا صدای ناله‌های گربه را از قزوین به گوش تمام کشور بکشانند. برخی از سایت ‌های اینترنتی این بلوتوث را بخش می‌کنند اما با اعتراض هومن، دامپزشک و همکاران از روی سایت‌ها برداشته می‌شود. همین مسئله هومن را به این نتیجه می‌رساند که حیوان آزاری در خون بعضی ‌هاست. هومن بحث را به حکم «کلب» در قوانین اسلامی وشرعی می‌کشد. براساس این حکم اگر سگی نگهبان یا شکاری صدمه ببیند، صاحب آن می‌تواند ادعای دیه وخسارت کند. اوبه تهران‌امروز می‌گوید: این قوانین امروز به حیوانات در حال انقراض ویوزپلنگ سمبل زیستی کشور هم تعمیم داده شده است. به اعتقاد هومن، با توجه به اینکه خرس حیوانی در معرض انقراض است، می‌توان این حکم را درباره آن اجرا کرد یا درباره کشته شدن یوزپلنگ هاهم قانون کارگشاست. البته تا رسیدن به مجازات توزیع کنندگان بلوتوث آزار واذیت حیوانات راه زیادی باقی مانده است.
آل داوود، رئیس انجمن حمایت از حیوانات نیزاعتقاد دارد روزنه‌هایی برای حمایت از حیوانات وجودارد. مثلا اگر حیوان کشته شده یا صدمه دیده صاحب داشته باشد، صاحب آن می‌تواند در دادگاه شکایت کند. او بیش از هرچیزی به اصل پنجاهم قانون اساسی تکیه می‌کنند که حفاظت از محیط زیست را یک وظیفه عمومی می‌داند. براساس این قانون همه می‌تواند از تخریب‌کنندگان وتهدیدکنندگان حیات وحش شکایت کنند. او خوش‌بین ترین کسی است که با تهران‌امروز درباره مجازات توزیع کنندگان بلوتوث‌های اذیت و آزار حیوانات صحبت می‌کند و اعتقاد دارد که اگر فعالیتی جرم محسوب شود،پس پیگرد قانونی دارد. به اعتقاد او اشاعه یک رفتار غیرقانونی وغیر انسانی جرم است، بنابراین می‌توان درباره آن طرح دعوا کرد. آل‌داوود البته قانون مشخصی را سراغ ندارد که به حکم آن بتوان سراغ توزیع کنندگان این بلوتوث‌های شوم رفت. اما اعتقاد دارد که وکلای خبره از قوانین موجود هم می‌توانند برای دفاع از حیوانات استفاده کنند.
 خنده تلخی روی لبانش می‌نشیند: هیچ قانونی که بتوان به‌وسیله آن از حیوان آزاردیده حمایت کرد، وجود ندارد. نمی‌خواهد نامی از او برده شود. او کسی است که وکالت پرونده‌های بی‌سرانجام زیادی را درباره صدمه زدن به حیوانات به عهده گرفته است. او به تهران‌امروز می‌گوید: در قوانین مجازات اسلامی ماده‌هایی درباره حمایت از حیوانات حلال‌گوشت که تلف می‌شوند، وجود دارد. همچنین در قوانین سازمان محیط زیست یکی دوماده در رابطه با پرندگان تحت حمایت و در حال انقراض وجود دارد. اما هیچ ماده قانونی برای جریمه کردن کسی که حیوانی را آزار می‌دهد، مثلا سگی را می‌زند یا پرنده‌ای را می‌کشد یایوزپلنگی را زیر می‌گیرد، وجود ندارد. البته مسئله بغرنج تر از این حرف هاست. در خاطرات او دادگاهی شکل می‌گیرد که دو پرنده‌باز برسر کبوتران نزاع کرده‌اند. حکمیت را به قاضی دادگستری می‌سپارند. دادگاه پس از مشخص کردن دیه ومجازات، برای رفع اختلاف بین طرفین حکم به کشتن 170 کبوتر می‌دهد. هرچند بعدها دادگاهی دیگر حکم این قاضی را باطل می‌کند. در خاطرات «جاوید آل داوود» رئیس انجمن حمایت از حیوانات نیز گرسنگی، خرس قهوه‌ای را از کوه‌های سبلان به تبریز می‌کشاند. خرس در خرابه‌های دانشگاه آزاد پناهنده می‌شود. بچه‌های دانشجو به او غذا می‌دهند تا از گرسنگی نجات بیابد. در تمام اداره کل محیط‌‌زیست استان و دامپزشکی آن یک تفنگ برای بی‌هوش کردن خرس و برگرداندن آن به دامان طبیعت پیدا نمی‌شود. یکی از مراجع قضایی حکم به کشتن آن می‌دهد. خرس بی‌پناه به گلوله بسته می‌شود. انجمن حمایت از حیوانات شکایت می‌کند و وکیل می‌گیرد. مسئول قضایی صادر کننده دستور شلیک محکوم می‌شود. اما برای خرس قهوه‌ای این حکم، نوشدارو بعد از مرگ سهراب می‌شود.
همین مسئله کارشناسان را به این نتیجه رسانده است که پرونده‌های شکایت از کشتار مستقیم با توجه به قوانین موجود راه به جایی نمی‌برد. چه برسد که بخواهند موضوع توزیع‌کنندگان بلوتوث‌ها و فیلم‌های کشتار و اذیت و آزار حیوانات را تعقیب کنند. وکیل یکی از پرونده‌ها حتی امیدهای آل داوود برای حمایت از حیواناتی که صاحب دارند را هم به یأس تبدیل می‌کند. او به تهران‌امروز می‌گوید: پرونده شکایت از مجرمان قتل یک میمون در درآباد را به عهده گرفته اما متاسفانه نتوانسته است به نتیجه برساند.
مجرمان میمون را بعد از کشتن، تاکسیدرمی کرده‌اند. اما با وجود داشتن صاحب، قوانین راهی را پیش پای خواهان نگذاشته است. او اعتقاد دارد طرح شکایت از قاتلان حیوانات فریاد زیر آب است و صدای آن به کسی نمی‌رسد. به نظر می‌رسد که بیش از هرچیزی نمایندگان مردم در خانه ملت می‌توانند با وضع قوانین لازم،حیوانات بی‌زبان وبی گناه را زیر چترحمایتی وقانونی خود بگیرند. نگاهی به پرونده محکومیت قاضی پرونده خرس قهوه‌ای نشان می‌دهد تنها قوانین مصوب مجلس شورای اسلامی می‌تواند به سرگردانی گونه‌های حیوانی در کشور پایان دهد.
خرس قهوه‌ای از گونه‌های در معرض خطر انقراض کشور است. قوانین مصوب مجلس هم چتر حمایتی خود را روی این گونه‌ها گشوده است. همین قوانین هم قاضی‌ ای که رای به کشتن خرس  داده بود را محکوم کرد. بنابراین تنها بهارستانی‌ها می‌توانند پایانی برای بلوتوث‌ها وفیلم‌های شومی که زجر و مرگ حیوانات بی‌گناه را به نظاره می‌نشینند، بنویسند. آیا این اتفاق خواهد افتاد؟