حکیم مهر - حلقه محاصره دماوند یک درجه دیگر تنگ‌تر شد. دیروز خبر رسید که در ارتفاع 4000 متری این کوه یک گروه راهساز 20 کارگر را اجیر کرده‌اند تا جاده‌ای خاکی بسازند و بارگاه سوم را به پناهگاه سیمرغ وصل کنند. قرار است این جاده خاکی بزودی زیر سم قاطرانی کوبیده شود که بارهای کوهنوردان و گردشگران را حمل می‌کنند، پس به باور مجریان این جاده، این کار آنقدر ارزش دارد که به خاطرش یخچال‌ها و یال‌های بکر دماوند زیر ضربه بیل و کلنگ کارگران متلاشی شود.
فعالان محیط‌زیستی که به منطقه سرکشی کرده‌اند، می‌گویند فردی که ساخت این جاده را رهبری می‌کند، همانی است که 17 سال پیش در دماوند پناهگاه ساخت و اکنون می‌خواهد پا را فراتر گذاشته و در ارتفاعی نه‌چندان دور از قله، جاده‌ای خاکی بسازد. آنها می‌گویند او به دنبال منافع اقتصادی است، درست مثل آنهایی که سال‌های قبل قصد فروش عرصه‌های طبیعی دماوند به سرمایه‌گذاران برای ساخت هتل را داشتند؛ همان‌هایی که حتما می‌دانند مسیری را که برای ساخت جاده انتخاب کرده‌اند، نقطه‌ای بکر برای شکار و زندگی وحوش است.
البته ساخت جاده در دماوند اتفاق تازه‌ای نیست، چون پیش از این نیز در ارتفاع 3000 متری این کوه، جاده‌ای ساخته شد تا پوکه‌هایی که از معدن استخراج می‌شدند راحت‌تر بار کامیون‌ها شوند و به مقصد برسند.
ماجرای تلاش برای ساخت جاده‌ای آسفالته در دماوند نیز را که همه به یاد داریم. همان جاده‌ای که به خاطر پافشاری دوستداران محیط‌زیست، آسفالت شدنش منتفی شد ولی به شکل مسیری ماشین‌رو، خشک و خالی از پوشش گیاهی بر پیکره دماوند باقی ماند.
معلوم نیست ساخت این جاده به کجا می‌رسد یعنی معلوم نیست حامیان طبیعت برای متوقف کردن آن کاری از دستشان برمی‌آید یا نه؟ ولی این مساله کاملا واضح است که اگر این جاده ساخته شود، دیگر از «بوم»، «تنگل چال» و «وزان» تنها یک اسم باقی می‌ماند و حیواناتی که به ارتفاعات دماوند آویخته‌اند، آخرین پناهگاه امن‌شان را از دست می‌دهند.
اما اگر جاده ساخته شود و کوهنوردان و گردشگران بتوانند مثل خیلی از نقاط دیگر ایران با ماشین از کوه بالا بروند، آن وقت زباله‌هایی که امروز بسختی پنجه در گلوی دماوند انداخته‌اند تا ارتفاع 4 هزار متری منتشر خواهند شد و یک بار دیگر کوهنوردان خارجی که برای صعود، هزاران دلار پول پرداخته‌اند از آمدن به دماوند متعجب خواهند ماند.
اینها تفاوت ما با کشورهای حامی محیط‌زیست است؛ با ژاپنی‌هایی که در کوه فوجی مسیر کوهنوردی را طناب‌کشی کرده‌اند تا کسی پا آنطرف‌تر نگذارد و با آلمانی‌هایی که اگر گیاهی هر چند کوچک را از کوه بکنی، سر و کارت را به پلیس می‌اندازند.
