به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، «آنا لیندهوم» از متخصصان زیست شناسی رفتاری دانشگاه زوریخ با همکاری گروهی از متخصصان، رفتارهای پرخطری که می تواند به مرگ زودهنگام حیوانات منجر شود را مورد بررسی قرار دادند.
در این پژوهش رفتارهای پرخطر 82 موش خانگی مورد ارزیابی قرار گرفته و سطح سرزندگی، فعالیت بدنی و مصرف انرژی در موش های نر و ماده با دو نوع مختلف آللی در کروموزم 17 اندازه‌گیری شدند.
بر اساس نظریه تاریخچه حیات، موجودات با امید به زندگی بیشتر با توجه به ویژگی های شخصیتی، از فعالیت بدنی و حس پویایی کمتری برخوردار هستند.
موش های ماده با هاپلوتیپ تی (t haplotype) بعنوان یکی از واریانت های ژنتیکی در کروموزوم 17، عمر طولانی تری دارند.
این واریانت در موش های خانگی یک عنصر ژنتیکی خودخواهی است که بطور طبیعی ایجاد شده و تا 90 درصد به فرزندان منتقل می شود؛ با این حال جنین هایی که کپی از هاپلوتیپ تی را از هر دو والد به ارث می برند، پیش از تولد جان خود را از دست می دهند.
رابطه بین عنصر ژنتیکی خودخواهی و شخصیت موش ها مورد بررسی قرار گرفت که نشان می‌دهد، موش های ماده با هاپلوتیپ تی و امید به زندگی بیشتر، از فعالیت بدنی کمتری برخوردار هستند.
این گروه از موش ها با توجه به صفات شخصیتی احتیاط کارانه، تمایل به حفظ انرژی بیشتر داشته و در مقابل غذای کمتری مصرف می کنند.
محققان تأکید می کنند، موش های ماده با امید به زندگی بیشتر از استراتژی «زندگی آهسته، مرگ دیرتر» پیروی می کنند.
