کد خبر: ۶۴۸۵۹
تعداد نظرات: ۳ نظر

حکیم مهر: یک فعال حقوق حیوانات با انتشار یادداشتی به جوابیه دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد شوشتر درباره زجرکشی یک سگ در کلاس تشریح پاسخ داد و نوشت: «دانشکده دامپزشکی شوشتر به جای توجیه باید به اعمال غیر اخلاقی پایان بدهد. علم بدون اخلاق پشیزی هم ارزش ندارد

به گزارش حکیم مهر به نقل از رکنا، روز 25 خرداد یک سگ ماده در درس تشریح دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد شوشتر توسط استاد دانشگاه کشته شد و مسئولان دانشگاه پس از انتقاد فعالان حقوق حیوانات در بیانیه ای تاکید کردند با توجه به این که این سگ به نوعی اسهال عفونی مبتلا بوده است، از آن برای کلاس تشریح استفاده کرده اند.

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، براساس روایت هایی که از دانشجویان دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد شوشتر در فضای مجازی منتشر شده است، 25 خرداد هنگام برگزاری کلاس تشریح در یکی از دانشکده های دامپزشکی جنوب کشور، استاد دانشگاه که می خواست از سگی زنده برای آموزش دانشجویان خود استفاده کند، بعد از این که پس از تزریق چند دُز آمپول کتامین (داروی بیهوشی) نتوانست سگ را بکشد، رگ پای او را برید تا آن قدر خون از بدن سگ برود که بمیرد.

کشتن سگ زنده در کلاس تشریح دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد شوشتر در شرایط رخ داده است که وزارت علوم سال 98 در بخشنامه ای تاکید کرده است که دانشگاه ها باید استفاده از حیوانات زنده برای آموزش را محدود و تنها به موارد خاصی منحصر کنند که «به هیچ وجه» امکان استفاده از روش های جایگزین وجود نداشته باشد.

در این ماجرا نیز به گفته فعالان حقوق حیوانات ، روش های جایگزین و بدون خشونت بسیاری به جای کشتن یک حیوان زنده جهت آموزش دانشجویان دامپزشکی وجود داشته است، اما ظاهرا دانشگاه مربوطه و استاد آن مانند بسیاری از دانشگاه های دیگر هیچ توجهی به این روش ها نداشته اند.

بعد از انتقاد فعالان حقوق حیوانات نسبت به کشتن یک سگ زنده در درس تشریح، دانشگاه آزاد شوشتر در بیانیه ای تاکید کرده است که سگ کشته شده به یک نوع اسهال عفونی مبتلا بوده و به همین دلیل از این حیوان برای درس تشریح استفاده شده است.

این توجیه اما موجب تشدید انتقادات فعالان حقوق حیوانات شده و آنها تاکید کرده اند که حتی وقتی یک حیوان خودش در شرف مرگ باشد، انسان حق ندارد که برای سرنوشت زندگی اش تصمیم بگیرد. البته بعضی دانشجویان کلاس تشریح دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد شوشتر در فضای مجازی گفته انند که این حیوان ظاهری سالم داشته و به نظر نمی رسد که مشکل خاصی داشته است.

در این میان، «وحید فقیهی» فعال حقوق حیوانات نیز با انتشار یادداشتی در صفحه اینستاگرام خود، پاسخی را به این اظهارات مسئولان دانشگاه آزاد شوشتر داده است که در ادامه می خوانید:

«جوابیه ای برای دانشکده ی دامپزشکی شوشتر

در جواب نقدهایی که به دانشکده دامپزشکی شوشتر شد، دانشکده در توجیه عمل غیر اخلاقی خود، ویروس دیستمپر را در چند خط به طور خلاصه مطرح کرد و با توجیه اینکه سگ تشریح شده دیستمپر داشته و برای حفظ حیوانات دیگر باید یوتانایز یا همان مرگ آسان می شده است.

اما در جواب این عمل غیر اخلاقی باید بگویم که صدها سگ که مبتلا به ویروس دیستمپر یا پاروا بوده اند، تا بحال درمان شده اند.

از میان صد سگی که دیستمپر می گیرند اگر مراحل درمان را طی کنند، شاید ده سگ بمیرند. نود درصد آنها درمان می شوند. پس نمی توان گفت سگی که دیستمپر دارد حتما باید یوتانایز شود.

این اولین عمل غیر اخلاقی که به جای اینکه آن را با مرگ آسان به خواب ببرید، درمانش می کردید.

دوم اینکه مگر بار اول است که در دانشکده های دامپزشکی ایران از حیوانات سالم برای تشریح استفاده می شود؟

بارها در بسیاری از دانشکده های دامپزشکی حیوانات حتی بدون تزریق بی حسی جهت تشریح و توضیح برای دانشجویان تحت شکنجه قرار گرفته اند.

از الاغی سالم که چشم اش را برای آموزش تخلیه ی چشم، در آوردند. تا سگها و گربه های سالم دیگری که در قفسهای دانشکده ها حبس هستند.

از بز نگون بختی که بدون تزریق بی حسی عقیم سازی شد تا دانشجویان چگونگی مراحل بی حسی را آموزش ببینند.

این اتفاقات غیر اخلاقی در حالی ست که در تمام جهان از لاشه ی حیوانات جهت تشریح و آموزش استفاده می شود.

پس دانشکده دامپزشکی شوشتر به جای توجیه باید به اعمال غیر اخلاقی پایان بدهد.

روزانه این همه سگ در کشور کشتار می شوند، لاشه ی چند قلاده را تحویل بگیرید که برای آموزش علمی مرتکب بی اخلاقی نشوید.

علم بدون اخلاق پشیزی هم ارزش ندارد.

اینکه دیستمپر را بهانه کنید توجیه خوبی نیست. لازم به ذکر است دیستمپر اگر ویروسی واگیردار است از سگ به سگ انتقال پیدا می کند.

هر رفتار غیر اخلاقی تبعات سنگینی برای جامعه دارد.

شاید نیاز باشد نظارت بیشتری در حوزه اخلاق بر دانشکده های دامپزشکی صورت بگیرد.

اگر قرار باشد حیوانات در دانشکده های دامپزشکی تحت شکنجه قرار بگیرند، پس چه تفاوتی با حیوان آزاری دارد؟

علم همیشه قسم خورده ی اخلاق است.

اگر قسم می خورید پس به قسمی که خورده اید اخلاق را رعایت کنید. انسان را رعایت کنید.»

 
انتشار یافته: ۳
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۱
نجمه
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۹:۵۵ - ۱۴۰۰/۰۴/۰۲
0
2
سلام.الف) حرمت نفرین کردن
قال علی علیه السلام: فی الدَّوابِّ... لا تَضْرِبُوا الْوُجُوهَ وَ لا تَلْعَنُوها، فَانَّ اللَّهَ عزَّ وَ جَلَّ لَعَنَ لاعِنَها.[1]

[به صورت حیوانات نزنید و آنها را نفرین نکنید که خدای متعال آنکه آنها را نفرین کند، از رحمت خود دور می سازد.]

ب) عدم آزار
قال الصادق علیه السلام: قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله: لا تَضْرِبُوا الدَّوابَّ عَلی وُجُوهِها فَانَّها تُسَبِّحُ بِحَمْدِاللَّهِ.[2]

[رسول خدا صلی الله علیه و آله فرموده اند: به صورت حیوانات نزنید که آنها تسبیح و حمد خداوند می گویند.]

امام صادق علیه السلام در بیان وصایای لقمان حکیم پیرامون آداب سفر آورده اند که وی به فرزندش می گفت: بر روی چهار پا نخواب که آن باعث زخم شدن پشت حیوان می شود و این کردار دانایان نیست.

ج) لزوم مدارا
قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله: انّ اللَّهَ یحِبُّ الرِّفْقَ وَ یعینُ عَلَیهِ، فَاذا رَکبْتُمْ الدَّابَّةَ الْعُجْفَ فَانْزِلُوها مَنازِلَها، فَانْ کانَتِ الْارْضُ مُجْدِبَةً فانْجُوا عَلَیها، وَ انْ کانَتْ مُخْصِبَةً فَانْزِلُوها مَنازِلَها.[3]

[خداوند مدارا را دوست دارد و به اهل آن کمک می کند، پس اگر مرکب لاغری را سوار شدید، آنها را به منزل خودشان برید تا علوفه خورند و استراحت کنند؛ و اگر بر زمین خشکی عبور کردید، با شتاب بگذرید؛ و اگر بر زمین حاصل خیزی گذشتید، آنها را فرود آورید تا بچرند.]

د) توجه به خواسته های حیوان
قال رسول الله صلی الله علیه و آله: لِلدّابَّةِ عَلی صاحِبِها سِتُّ خِصالٍ، یعْلِفُها اذا نَزَلَ وَ یعْرَضُ عَلَیها الْماءَ اذا مَرَّ بِهِ، وَ لا یضْرِبُها الّا علی حَقٍّ، وَ لا یحْمِلُها ما لا یطیقُ، وَ لا یکلِّفُها مِنَ السَّیرِ الّا طاقَتُها، وَ لا یقِفُ عَلَیها فُواقاً.[4]

[حیوان بر صاحبش شش حق دارد: وقت رسیدن به منزل، غذایش دهد؛ هنگام عبور از آب، آن را به وی عرضه نماید؛ بی علت او را نزند؛ بیش از توان بر او بار ننهد؛ بیش از قدرتش او را به ادامه راه مجبور نکند؛ حتی به قدر باز و بسته کردن انگشتان دوشنده حیوانی بر آن نایستد.]

ام کلثوم در بیان واقعه شهادت حضرت امیر علیه السلام می فرماید:... حضرت مرغابیهایی که برای برادرم حسین علیه السلام به هدیه آورده بودند سفارش کرد و فرمود:

یا بنیةَ بِحَقّی عَلَیک الّا اطْلَقْتیهِ، فَقَدْ حَبَسْتِ ما لَیسَ لَهُ لِسانٌ وَ لا یقْدِرُ علی الْکلامِ اذا جاعَ اوْ عَطَشَ فَاطْعِمیهِ وَ اسْقیهِ وَ الّا خُلِی سَبیلَهُ یاْکلُ مِنْ حَشائِشِ الْارْضِ.[5]

[دخترم، به حق خودم بر تو، اینها را رها کن، چیزی را محبوس ساخته ای که زبان ندارد و قادر نیست وقت گرسنگی و تشنگی چیزی بگوید، پس غذا و آبش بده، یا آنها را رها کن که از زمین، غذای خود را به دست آورند.]

روزی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در منزل کسی خروسی تنها دید، حضرت به صاحبش فرمود: چرا برای وی همسر نگرفته ای؟

ه) عذاب قیامت به خاطر آزار دادن حیوان
قال رسول الله صلی الله علیه و آله: ما مِنْ دابَّةٍ وَ لا غَیرِهِ یقْتَلُ بِغَیرِ الحَقِّ الّا اسْتَخاصَمَهُ یوْمَ الْقِیمَةِ.[6]

[حیوان و هیچ جنبنده ای نیست که بدون علت کشته شود، مگر اینکه به مخاصمه با قاتل خود در قیامت بر می خیزد.]

و نیز فرموده است:

مَنْ قَتَلَ عُصْفوراً عَبَثاً عَجَّ الَی اللَّهِ یوْمَ الْقیمةِ مِنْهُ یقُولُ: یا رَبِّ انَّ فُلاناً قَتَلَنی عَبَثاً وَ لَمْ یقْتُلْنی لِمنْفَعَةٍ.[7]

[آنکه گنجشکی را بیهوده بکشد، هم او تا قیامت فریاد می زند و از دست او ناله سر می دهد و می گوید: خدایا، فلان شخص بیهوده و نه برای منفعتی، مرا به قتل رسانده است.]

و همچنین نقل شده که آن حضرت، از کشتن هر حیوان غیر موذی نهی فرمود است:

انَّهُ نَهی عَنْ قَتْلِ کلِّ ذی رُوح الّا انْ یؤذی.[8]

[آن حضرت از قتل هر صاحب روحی- مگر اینکه ضرری برساند- نهی فرموده است.]

البته روایات زیادی که در جواز و بلکه لزوم کشتن مار بیابانی آمده است این روایت را تخصیص می زند و لذا کشتن مار از نهی در روایت فوق خارج است.

مرحوم مجلسی در بحارالأنوار آورده است:

گربه ای به خانه زنی می آمد و مزاحم او می شد، زن تله گذاشت و او را گرفتار ساخت و بی آب و غذا رهایش کرد تا مرد. خداوند به ملائک فرمود: به جهت این عمل زشت او را از اهل آتش قرار خواهم داد.[9]

این داستان را مرحوم حرّ عاملی در وسائل الشیعة و محدث نوری در مستدرک الوسائل و نیز علاءالدین علی متقی در کنزالعمال آورده است.[10]

و) اعطا ثواب به واسطه مهربانی با حیوان
رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید: زنی فاجره بر سگی گذشت که از شدت عطش بر سر چاهی افتاده بود. زن چون وسیله ای برای آب دادن به حیوان نداشت، کفش خود را از پای درآورد و چادر خویش را طناب ساخت، و بدین گونه آب از چاه خارج کرد و به سگ خورانید. خداوند به واسطه این عمل از تقصیرات او گذشت و مورد مغفرت قرارش داد.[11]

مرحوم سید شفتی از علمای برجسته شیعه می گوید:

در نجف تنگدست بودم. پیشرفت چندانی هم در تحصیل نداشتم، روزی مقداری پول قرض نمودم و نان و مختصر غذایی تهیه و به سوی منزل روان شدم تا بلکه از شدت گرسنگی نجات یابم. در مسیر منزل، سگی از شدت گرسنگی در جوی آب خشکیده ای افتاده بود و سه توله کوچک سینه خشک او را می مکیدند. دلم به حال آنها سوخت، ترحم کردم. نانها را با آب خیس می نمودم و جلوِ او می انداختم. هر چه نان داشتم به وی دادم. او همه را خورد و آن روز من گرسنه چون گذشته به منزل روان شدم. چیزی نگذشت که احساس کردم به تدریج وضعیت معیشتم نیک گشته و پیشرفتهای قابل ملاحظه ای را در درس و بحث پیدا نمودم.

ز) لزوم اطعام حیوان

مستدرک الوسایل آورده است:

«نجیع» می گوید، امام حسن مجتبی علیه السلام را دیدم که غذا تناول می فرمود و در مقابلش سگی بود، آن حضرت هر لقمه ای که میل می نمود، به همان اندازه جلوِ سگ می انداخت.

عرض کردم، ای فرزند رسول خدا سگ را دور کنم، حضرت فرمودند:

دَعْهُ انّی لَاسْتَحیی مِنَ اللَّهِ تَعالی انْ یکونَ ذو رُوحٍ ینْظُرُ فی وَجْهی وَ انا آکلُ ثُمَّ لا اطْعَمَهُ.[13]

[با او کاری نداشته باش، بگذار باشد، من از خدای متعال حیا می کنم که صاحب روحی به صورتم بنگرد و من بخورم و به او ندهم.]

امام باقر علیه السلام در مورد آب دادن به حیوان تشنه فرموده است:

انَّ اللَّهَ تَبارَک وَ تَعالی یحِبُّ ابْرادَ الْکبِدِ الْحَرّی، وَ مَنْ سَقی کبِداً حَرّی مِنْ بَهیمَةٍ وَ غَیرِها اظَلَهُ اللَّهُ یوْمَ لا ظِلَّ الّا ظِلُّهُ.[14]

[خدای متعال خنک شدن جگر عطشان را دوست دارد، و کسی که جگر عطشان حیوان و یا غیر آن را سیراب کند، روزی که از شدت گرما سایه ای جز سایه خداوند نیست، خداوند او را زیر سایه خویش قرار می دهد.]

پی نوشت ها

[1] وسائل الشيعة، ج 8، ص 353.

[2] همان.

[3] بحارالأنوار، ج 75، ص 62.

[4] مستدرك الوسائل، ج 8، ص 258.

[5] همان، ص 306.

[6] كنزالعمال، 39968.

[7] همان، 39972.

[8] همان، 39981.

[9] بحارالأنوار، ج 62، ص 65.

[10] وسائل الشيعة، ج 8، ص 397؛ مستدرك الوسائل، ج 8، ص 303.

[11] كنزالعمال، 43116.

[12] وسائل الشيعة، ج 8، ص 389.

[13] مستدرك الوسائل، ج 8، ص 295.

[14] وسائل الشيعة، ج 6، ص 284. این مطالب رو از سایت حوزه دات نت آوردم یا علی
دکتر حسینی
|
Canada
|
۱۰:۲۲ - ۱۴۰۰/۰۴/۰۳
1
2
کاملا" موافقم
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۲:۲۴ - ۱۴۰۰/۰۴/۰۴
0
3
دانشکده شوشتر از همه لحاظ ضعیف و ............ اون دانشکده کیت تشخیص نداشته و نخواهد داشت ......................
نظر شما
ادامه