به بهانه آغاز دولت دوازدهم
فرصتی از جنس بلور
دکتر علی منصوبی
«دامپزشک و کارشناس مدیریت فرهنگی و هنری»
در چند روز آینده دولت دوازدهم فعالیت رسمی خود را آغاز می کند. وزرا و معاونین و مدیران هم یا تثبیت می شوند و یا تغییر می کنند، بازار رایزنی ها داغتر می شود و فعالیت اشخاص و گروه ها بیشتر. بدیهی است همه آنها به دنبال منافع و مطالبات خود باشند. چهار سال دیگر هم می گذرد همچون چهار سال گذشته، چهار سالی که برای دامپزشکی کشور علی رغم زحمات و تلاشهای صورت گرفته، چندان خوشایند و قابل انتظار نبود. قصد نگارنده نقد و تفسیر آنچه بر دامپزشکی کشور در این سالها گذشته، نمی باشد، چراکه نه به مصلحت است و نه در حوصله این یادداشت...
شاید جان کلام در این عباراتِ بارها شنیده شده "از ماست که بر ماست" و "خودکرده را تدبیر نیست" تجلی پیدا کند. تدبیری که کمتر به آن اهمیت داده ایم. تدبیری که در مواقعی خواسته و ناخواسته قربانی کینه جویی، محافظه کاری، منفعت طلبی، قانون گریزی و قدرت طلبی شده است. تدبیری که در چهار سال گذشته، امیدش هم کمرنگ تر شد.
متاسفانه پای درد دل هر عزیزی از این خانواده که می نشینی، خواه پیشکسوت و بازنشسته، خواه مدیر و کارشناس، خواه بخش خصوصی و دولتی، خواه دانشجو و فارغ التحصیل، از شرایط موجود نومید و گلایه مند است و دلی پرغصه دارد. به راستی چه بر سر ما آمده است که نتوانسته ایم به هر دلیلی در سالهای گذشته جایگاهمان را بیش از این ارتقاء دهیم. نتوانسته ایم یک گردهمایی با حضور رئیس جمهور وقت داشته باشیم، نتوانسته ایم یک انتخابات صنفی بی حاشیه برگزار کنیم، نتوانسته ایم یک امنیت شغلی و معیشتی پایدار و درخور شأن برای همکاران فراهم کنیم و...
مقصر ردیف اول، خود نویسنده این یادداشت است که ممکن است ادعای فرهیختگی، اخلاق مداری و فرهنگی بودنش گوش فلک را کر کند، اما در میدان عمل و قضاوت که قرار می گیرد، آن کارها را می کند! وقتی خودمان به یکدیگر رحم نمی کنیم، وقتی خودمان به جای گفتگو و همدلی و مهربانی، کار را به مراجع قضائی می کشانیم، وقتی آب به آسیاب رقبای صنفی مان می ریزیم. وقتی به درآمد کمی بیشتر همکارمان چه در بخش خصوصی و دولتی رَشک می ورزیم، چه توقعی از دیگران داریم؟! منتظریم یک منجی بیاید و ما را رستگار کند؟ برخی این منجی را در وزارت بهداشت می کاوند و برخی در نهاد ریاست جمهوری، غافل از اینکه منجی در درون خودمان است. کافی است حداقل این فرصت باقیمانده تا سال 1400 را قدر بدانیم و از لحظه به لحظه آن بهره ببریم.کافی است یکبار برای همیشه، دیگر به عقب برنگردیم و نبش قبر نکنیم . کافی است لجبازی ها و خصومتهای فردی را کنار بگذاریم. کافی است حرف دل و زبانمان یکی باشد. اما این فرآیند شروط سختی هم دارد. در ابتدا باید از خود بگذریم، باید منافع صنفی را بر منافع شخصی ترجیح دهیم. مسئولیت پذیر باشیم نه چند مسئولیتی، سیاست کنیم و نه سیاسی بازی، رفاقت کنیم و نه رفیق بازی، نقدپذیر باشیم و نه نقدگریز، و ده ها مورد دیگر که خود بر آن بهتر آگاهید.
با شروع بکار دولت محترم جدید .......................... لازم است مدیران کل استانی که فقط در فکر رسیدن به پستهای بالاتر هستند کارشناس شوند و کارشناسانی که در فکر دام و دامداران بودند مدیر شوند فیش روسای ادارات بررسی شود 
امیدواریم دوران نکبت دامپزشکی هرچه زودتر تمام شود درد بى درمان ما نا مردميست بله واقعا نیرو و توان درونی و باور داشتن به خود مهمترین مسئله در رشد یک صنف است. ولی آیا میتوان در شوره زار گل و میوه به عمل آورد حتی اگر شما دانه ها را از بهترین بذرها انتخاب کنید بستر نامناسب مانع رشد است. ما به دنبال منجی نیستیم ما به دنبال بستری مناسب برای رشد و شکوفایی هستیم. بسیار زیبا و خلاصه مطلب ارائه شده است . به امید رهایی از این منجلاب موجود جانا سخن از زبان ما ميگويي.متاسفانه دامپزشكي در مملكت ما مثل آدم در حال احتضاري است كه هر كسي ميرسه يك لگد بهش ميزنه. جناب دکتر منصوبی کاملا حرفتان بجاست.اما متاسفانه در کشور ما رسم بر این بوده و هست که از قدیم هم گفتن سواره خبر از پیاده نداره.برای رسیدن به دنیایی بهتر باید همه طرفهای درگیر در موضوعی اولا همدیگر را قبول داشته باشند و ثانیا معتقد به اشتباه خویش باشند.وقتی مدیران و مشاورینش تمامی اقداماتی را که انجام دادند یا انجام میدهند را بری از عیب می دانند.تا بوده چنین بوده تا چنین بادا.وضع دامپزشکی رو به زوال خواهد بود.مهم اول تغییر نگرش مدیران هست.یادم میاد اولین روزهای مدیریت فعلی خرف از کارشناس محوری بود.ولی بنظر من تنها چیزی که در این مدت در سازمان وجود ندارد همین نکته است.پس امید به روزهای بهتر سرابی بیش نیست نسل ما که سوخت رفت وتمام شد ،با بدبختی سر بردیم ،کسی به رشته ما اهمیت نداد ،کسی دلش برای ما نسوخت ،به امید روزی که ،شامل قرن ما نیست ،دامپزشکی صدر نشین پزشکی شود .وبه ان اهمیت داده شود ،مردم غذای سالم بخورند تا هرگز مریض نشوند.انروز است که بیماری ریشه کن میشود بنده با ۱۵ سال سابقه کار دولتی عرض میکنم ناامید نباید شد کافیست کارشناسان با مدیران جابجا شوند نود درصد مشکلات حل میشود و دوره مدیریت سقف داشته باشد متاسفانه ما هر چی میکشیم از این میز ها است نمیدانم چرا میزها اینقدر جذابیت دارند هر کس می نشیند پشتش قصد ترک آنرا ندارد و به هرقیمتی میخواهد بماند از بس قیافه مدیران بی برنامه را دیدیم خسته شدیم لطفا بگذارید آدمهای جدید بیایند با ایده های تازه و البته شجاع تا به داد این ویرانه ای که ساختید برسند و کمی آبادش کنند. تو رو خدا میزها را رها کنید همینقدر که خدمت کردید و شیفته خدمت بودید (نه تشنه قدرت) کافیست ثوابش برای هفت پشتتان نیز کافیست لطفا بلند شوید و میزها را ترک کنید خدا خیرتان دهد. مشکل ما این است که وقتی خودمان مدیر نیستیم ،بقیهمدیرها یاروسا از دیدمان نا کاذامد هستنو به قول خودتون کشش میز زیاد هست 
